کتاب دنیای قشنگ نو Brave New World اثر آلدوس هاکسلی Aldous Huxley

کتاب Brave New World جزو دسته رمان‌های علمی تخیلی است. برای مشاهده رمان‌های بیشتر به بخش رمان انگلیسی اورجینال در انتشارات جنگل بروید.

خلاصه کتاب دنیای قشنگ نو

وقایع «Brave new world» در سال 2540 میلادی در شهر لندن رخ می‌دهد. «هاکسلی» آرمان‌شهری را به تصویر می‌کشد که در آن مهندسی ژنتیک به آفرینش انسان‌ها با ویژگی‌های از پیش تعیین شده منجر شده است. نظام اخلاقی جامعه با تشکیل حکومت جهانی و از میان بردن جنگ، فقر و نابودی کامل خانواده و تولید مثل به کلی پوست انداخته است. دانش روان‌شناسی به طرز حیرت‌انگیزی اعتلا یافته و تنها هدف انسان ایجاد سعادت و از میان بردن رنج‌های غیرضروری است.اما همه‌ی پیشرفت‌های بشر دست به دست هم داده‌اند تا این آرمان‌شهر تبدیل به ویران‌شهری شود که تنها توسط کاراکتر  اصلی داستان زیر سوال می‌رود.
نظام سیاسی حاکم بر جهان، دولت جهانی، با هدف ایجاد یک جامعه‌ی طبقاتی فرآیند تولد انسان‌ها که در کارخانه‌های تخم‌گیری و شرطی‌سازی در سراسر دنیا انجام می‌شود را دستکاری می‌کند. در نتیجه چند گروه از انسانها بعنوان محصول از این کارخانه‌ها خارج می‌شوند؛ آلفاها، بتاها، گاماها و اپسیلون‌ها. این رده‌بندی‌ نزولی بر حسب هوش و کارآیی ذهنی و اجتماعی انسان‌های تولیدشده تنظیم شده است و هر رده یک تقسیم‌بندی داخلی مثبت و منفی نیز دارد. بنابراین رده‌بندی، آلفامثبت‌ها از نظر هوش و ویژگی‌های اجتماعی از همه برتر و والاترند و تقریبا شبیه به انسان‌های معمولی هستند.

درباره کتاب دنیای قشنگ نو

«دنیای قشنگ نو» رمانی علمی-تخیلی پادآرمانی از نویسنده و فیلسوف انگلیسی «آلدوس هاکسلی» است. «هاکسلی» نوشتار این اثر را در سال 1931 میلادی شروع کرد و کتابش در سال 1932 منتشر شد. او در سال 1958 در مقاله‌ای به نام «بازدیدی دوباره از دنیای قشنگ نو» (Brave New World Revisited) به سیر پیشامدهای ۲۶ سال گذشته پرداخت و مدعی شد که تمدن بشری با سرعتی بسیار بیشتر از پیش‌بینی‌های او در حال حرکت به سمت این دنیاست.
 این رمان معمولا با کتاب «1984» نوشته‌ی جورج اورول مقایسه می‌شود، اما دیدگاه‌های این دو نویسنده متفاوت است. ترس «اورول» از آن‌هایی بود که کتاب‌ها را ممنوع می‌کنند، در حالی که «هاکسلی» از دنیایی می‌ترسید که ‌به دلیل ممانعت مردم از کتاب خواندن دلیلی برای ممنوع شدنش وجود نداشته باشد. «اورول» می‌ترسید که حقیقت از مردم پنهان شود اما «هاکسلی» از غرق شدن حقیقت در مطالب نامربوط هراسان بود. به طور خلاصه، «اورول» می‌ترسید که ترس ما باعث نابودیمان شود، امّا «هاکسلی» از نابودی بشر به میل خود می‌ترسید. «دنیای قشنگ نو» مشهورترین اثر هاکسلی است. بعضی از منتقدان طنز این کتاب را بیش از حد تلخ و تند می‌دانند، امّا شاید همین دلیل ماندگاری این اثر شد.

درباره اقتباس‌های دنیای قشنگ نو

اقتباس‌های زیادی بر اساس «دنیای قشنگ نو» در دنیای تئاتر، رادیو و تلویزیون ساخته شده است.تئاتر آن با همان نام در سال 2015 با کارگردانی «جیمز دیکر» روی صحنه رفت. در سال 1956 برنامه‌ی رادیویی «دنیای قشنگ نو» با روایت خود نویسنده از CBS Radio پخش شد. در سال‌های 2013 و 2016 هم دو برنامه‌ی دیگر توسط BBC Radio4 ساخته شد.در سال‌های 1980 و 1998 هم دو فیلم تلویزیونی بر اساس آن و با نام خود رمان ساخته شد که به ترتیب توسط «برت برینکرهاف» و «لسلی لیبمن» کارگردانی شده بودند.
در 2009 کارگردان مشهور انگلیسی «ریدلی اسکات» اعلام کرد همراه بازیگر آمریکایی «لئوناردو دی‌کاپریو» قصد ساخت فیلمی براساس این رمان را دارد، اما در سال 2013 اعلام کرد که ساخت این پروژه متوقف شده است. همچنین سریالی با همین نام توسط استودیو فیلم‌سازی «استیون اسپیلبرگ» برای شبکه‌ی «پیکاک» در حال ساخت است.

درباره نویسنده‌ی دنیای قشنگ نو

«آلدوس لئونارد هاکسلی» (زاده ۲۶ ژوئیه ۱۸۹۴ - درگذشته ۲۲ نوامبر ۱۹۶۳) نویسنده و فیلسوف بریتانیایی و یکی از اعضای برجسته خانواده «هاکسلی» بود.بیشتر شهرت او از رمان «دنیای قشنگ نو» که در آن تصویری پادآرمانشهری از لندن ارائه داده شده ‌است می‌آید. به جز آن، کتاب‌ غیر داستانی «درهای ادراک» که به بیان تجربه‌های نویسنده از مصرف یک داروی روان‌گردان اختصاص دارد نیز شناخته شده است. «هاکسلی» همچنین مؤلف طیف گسترده‌ای از مقالات بود. او در ابتدای دوران فعالیت‌اش، ویرایشگر مجله «آکسفورد پوئتری» (Oxford Poetry) بود و تعدادی داستان کوتاه و شعر نیز منتشر کرد. سپس، سفرنامه، فیلم‌نامه و نمایش‌نامه نیز نوشت. وی دهه‌های پایانی زندگی‌اش را در آمریکا گذراند و از ۱۹۳۷ تا زمان مرگش در لس‌آنجلس زندگی کرد. در سال ۱۹۶۲ یک سال قبل از مرگش، عنوان «همراه ادبیات» (Companion of Literature) از طرف انجمن پادشاهی ادبیات انگلستان به او اعطا شد.
هاکسلی یک انسان‌گرا، صلح‌جو و هجونویس بود. بعدها، موضوع‌های روحانی همچون فراوان‌شناسی، عرفان فلسفی به‌طور مشخص و عام‌گرایی نیز در شمار علایق او قرار گرفتند. منتقدین و صاحب‌نظران در سال‌های پایانی زندگی‌اش او را به عنوان یکی از اندیش‌مندان برجسته زمانه خودش پذیرفته بودند. او هفت بار نامزد دریافت جایزه نوبل ادبیات شد.